maandag 17 maart 2014

Het U-trauma

„Houdt u van hardstyle”, zei de jongen die ik tegen kwam onderweg naar de Primera. Ik keek hem aan en liep door, hij zal het wel niet tegen mij gehad hebben, dacht ik. Ik ben nog niet bejaard, ik zie er geloof ik nog niet uit als een vrouw van 50. Dus reageer ik per definitie niet op mensen die mij aanspreken met U op straat. 


Wat blijkt, hij had het toch wel tegen mij en was verbouwereerd dat ik geen antwoord had gegeven op zijn vraag: „blijkbaar niet” riep hij me na. Het is natuurlijk netjes van die jongen dat hij de fatsoensnormen kent, maar ik begin toch sterk te twijfelen over hoe oud ik er dan wel niet uit moet zien, om de stempel U te krijgen. 

Dit is niet de eerste keer dat mij dit gebeurt, een paar weken geleden kwam er een jongen naar me toe die vroeg: „ Rookt u?, Kan ik een sigaret van u kopen?” Mijn reactie, was een van hetzelfde als de laatste, had hij het nou tegen mij? In dit geval kon ik er niet om heen dat hij het tegen mij had, want ik was de enige persoon in de wijde omgeving waar hij tegen kon praten. Na de verbazing van het U-trauma, drong het pas tot me door wat hij nu eigenlijk aan me vroeg. 

Of hij een cigaret van mij kon kopen? Mm apart, waarom? Omdat de winkelstraat nog geen 5 minuten lopen was van waar ik mij bevond. Ten tweede zag hij er wel uit of hij oud genoeg was om sigaretten te kunnen kopen. En ten derde, vraag ik me af of ik er dan uit moet hebben gezien als een roker? Ik heb nog nooit van mijn leven een sigaret gerookt, dus voor mij was dit een erg vreemde situatie. 

Zelfs al was ik een roker, dan nog zou ik geen sigaretten verkopen aan wild vreemde jongetjes die voorbij wandelen. Serieus de brutaliteit van sommige mensen. Trouwens nu ik er over na denk. Ik vindt beide vragen wel raar. Waarom zou je een wild vreemde zo iets vragen? De Hardstyle jongen deed het vast en zeker om stoer te doen voor zijn vrienden.

Het is zo jammer dat ik nooit zo snel ben met mijn antwoorden, en pas een half uur later bedenk dat het zeker erg grappig zou zijn geweest als ik ze verteld had dat ik naar Megawatt (hardstyle feestje)  ben geweest. Dat had ze zeker de mond gesnoerd en voor een erg grappige reactie gezorgd. 

Ik heb mijn U-trauma ook eens voorgelegd aan iemand die hier vroeger ook altijd moeite mee had: mijn moeder. Zij had best een interessante theorie. Aangezien ze tegenwoordig geen problemen meer heeft met het feit aangesproken te worden met U. Ze vertelde me dat ze nu misschien een leeftijd heeft bereikt, dat ze het zich kan veroorloven. 

En misschien zit daar in ook wel het probleem, ik ben 26 net afgestudeerd en ik ben nog jong in mijn opinie. En als je jong bent wil je niet aangesproken worden met u. Het is net alsof je dan opeens tien jaar ouder bent. Ik heb er overigens geen moeite mee als men mij aan de telefoon of in een mail met u aanspreekt, aangezien men vaak niet kan horen of zien aan je emailadres hoe oud je bent. 

Maar als je mij tegen komt op straat, en je krijgt een verbaasde nogal geïrriteerde blik toegeworpen van mij, dan weet je het, je had geen U moeten zeggen. 



I am young, and don’t want to be addressed as an old lady.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten